Przyjdź Panie...

Staje moja dusza przed Panem

a On uznaje moją niemoc

widzi moje słabości

i od grzechów

nie odwraca się ze wstrętem.

Stoi w oddali

gdy zbliża się czas utrapienia.

Czeka cierpliwie, aż Go zawezwę.

Nie spieszy się

daje mi czas

pozwala wybrać chwilę

w której jest mi niezbędny.

Jezu, Ty mnie prowadź...

Im więcej przyjmuję Ciała Pańskiego, tym więcej staję się Chrystusem, a mniej we mnie siebie samej. I to powinno być dla mnie fundamentem i motorem dalszego działania. Bez tego nie posklejam tych kawałków, które są moim życiem.

Panie! Dałeś mi duszę nieśmiertelną, uwielbioną i  ziemskie ciało pełne wad. A nie dałeś klucza jak pogodzić te dwie natury - boską i ludzką. Dusza wyrywa się do swego Stwórcy, a ciało ciągnie ją do ziemi, z której powstało.