ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO
PIERWSZE CZYTANIE (Ml 3, 1-4)
Tak mówi Pan Bóg: «Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie. Oto nadejdzie, mówi Pan Zastępów. Ale kto przetrwa dzień Jego nadejścia i kto się ostoi, gdy On się ukaże? Albowiem On jest jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy. Usiądzie więc, jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego, i przecedzi ich jak złoto i srebro, a wtedy będą składać Panu ofiary sprawiedliwe. Wtedy będzie miła Panu ofiara Judy i Jeruzalem jak za minionych dni i pradawnych lat».
PSALM RESPONSORYJNY
Refren: Pan Bóg Zastępów, On jest
Królem chwały.
Bramy,
podnieście swe szczyty, unieście się, odwieczne podwoje,
aby mógł
wkroczyć Król chwały!
«Któż jest
tym Królem chwały?».
«Pan,
dzielny i potężny, Pan, potężny w boju».
Refren: Pan Bóg Zastępów, On jest
Królem chwały.
Bramy,
podnieście swe szczyty, unieście się, odwieczne podwoje,
aby mógł
wkroczyć Król chwały!
«Któż jest
tym Królem chwały?».
«Pan
Zastępów: On Królem chwały».
Refren: Pan Bóg Zastępów, On jest
Królem chwały.
DRUGIE CZYTANIE (Hbr 2, 14-18)
Ponieważ
dzieci mają udział we krwi i w ciele, dlatego i Jezus także bez żadnej różnicy
otrzymał w nich udział, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę
nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie
przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli. Zaiste bowiem nie aniołów
przygarnia, ale przygarnia potomstwo Abrahamowe. Dlatego musiał się upodobnić
pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem w
tym, co się odnosi do Boga – dla przebłagania za grzechy ludu. Przez to bowiem,
co sam wycierpiał poddany próbie, może przyjść z pomocą tym, którzy jej
podlegają.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Łk 2, 32)
Aklamacja: Alleluja, alleluja,
alleluja.
Światło na
oświecenie pogan i chwała ludu Twego, Izraela.
Aklamacja: Alleluja, alleluja,
alleluja.
EWANGELIA (Łk 2, 22-40)
Gdy upłynęły
dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do
Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim:
«Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również
złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem
Prawa Pańskiego. A żył w Jeruzalem człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek
prawy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim.
Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż nie zobaczy Mesjasza
Pańskiego. Z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice
wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je
w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
«Teraz, o
Władco pozwalasz odejść słudze Twemu
w pokoju,
według Twojego słowa.
Bo moje oczy
ujrzały Twoje zbawienie,
które
przygotowałeś wobec wszystkich narodów:
światło na
oświecenie pogan
i chwałę
ludu Twego, Izraela».
A Jego
ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i
rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie
wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszę miecz
przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu». Była tam również prorokini
Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa
siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już sobie osiemdziesiąt
cztery lata. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i
modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i
mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem.
A gdy
wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta
– Nazaretu.
Dziecię zaś
rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na
Nim.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz