KORONKA DO NAJDROŻSZEJ KRWI PANA JEZUSA
Na początku:
1x Wierzę w Boga, Ojcze nasz, Zdrowaś Mario...
Na dużych paciorkach:
O Jezu, okryj Twoją Przenajdroższą Krwią cały
świat!
Obmyj, wszelki brud grzechowy i odnów świat
przez Ducha Świętego.
Na małych paciorkach:
O mój Jezu, przebaczenia i Miłosierdzia, przez
zasługi Twej Najdroższej Krwi.
Zakończenie:
Chwała Ojcu i Synowi…
PIERWSZE CZYTANIE (1
P 1, 3-9)
Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa
Chrystusa. On w swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa
Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei: do dziedzictwa niezniszczalnego
i niepokalanego, i niewiędnącego, które jest zachowane dla was w niebie. Wy
bowiem jesteście przez wiarę strzeżeni mocą Bożą dla zbawienia, gotowego
objawić się w czasie ostatecznym. Dlatego radujcie się, choć teraz musicie
doznać trochę smutku z powodu różnorodnych doświadczeń. Przez to wartość waszej
wiary okaże się o wiele cenniejsza od niszczalnego złota, które przecież
próbuje się w ogniu, na sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa Chrystusa.
Wy, choć nie widzieliście, miłujecie Go; wy w Niego teraz, choć nie widzicie,
przecież wierzycie, a ucieszycie się radością niewymowną i pełną chwały wtedy,
gdy osiągniecie cel waszej wiary – zbawienie dusz.
Boże Wszechmogący, któryś cierpiał za
wszystkie grzechy ludzkie i śmierć na Krzyżu poniósł, bądź z nami Święty Krzyżu
Pana Jezusa Chrystusa. Udziel nam wszelkiej swojej dobroci i litości. Święty
Krzyżu Jezusa Chrystusa odwracaj od nas wszelkie zło. Święty Krzyżu Jezusa
Chrystusa udziel nam łaski wiecznego zbawienia. Święty Krzyżu Chrystusa oddal
od nas nieszczęścia i choroby .Święty Krzyżu Jezusa Chrystusa zachowaj nas od
wypadków i nagłej śmierci. Niech zawsze wychwalam i czczę Święty Krzyż Jezusa
Chrystusa!. Jezu Nazareński ukrzyżowany i umęczony za grzechy, nasze winy,
miłosierdzie nad nami przez wszystkie wieki miej.
PIERWSZE CZYTANIE
(Syr 27, 4-7)
Gdy sitem się przesiewa, zostają odpadki, podobnie błędy
człowieka przy jego ocenie. Piec poddaje próbie naczynia garncarza, a
sprawdzianem człowieka jest jego wypowiedź. Jak o uprawie drzewa świadczy jego
owoc, tak mowa o zamyśle serca człowieka. Nie chwal męża przed wypowiedzią, to
bowiem jest próbą dla ludzi.
MODLITWA ANIOŁA Z FATIMY
O mój Boże, wierzę
w Ciebie, uwielbiam Ciebie, ufam Tobie, kocham Cię. Proszę Cię, byś wybaczył
tym, którzy nie wierzą, którzy Cię nie uwielbiają, którzy Cię nie kochają,
którzy Ci nie ufają.
Trójco Przenajświętsza, Ojcze, Synu i Duchu Święty, uwielbiam Cię ze
czcią najgłębszą. Ofiaruję Ci przenajdroższe Ciało, Krew, Duszę i Bóstwo Pana naszego
Jezusa Chrystusa, obecnego na wszystkich ołtarzach świata, na przebłaganie za
zniewagi, świętokradztwa i zaniedbania, które Go obrażają. Przez niezmierzone
zasługi Jego Najświętszego Serca i Niepokalanego Serca Maryi proszę Was o
nawrócenie biednych grzeszników.
PIERWSZE CZYTANIE (Jk
5, 13-20)
Najmilsi: Spotkało kogoś z was nieszczęście? Niech się
modli! Jest ktoś radośnie usposobiony? Niech śpiewa hymny! Choruje ktoś wśród
was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go
olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan
go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone. Wyznawajcie
zatem sobie nawzajem grzechy, módlcie się jeden za drugiego, byście odzyskali
zdrowie. Wielką moc posiada wytrwała modlitwa sprawiedliwego. Eliasz był
człowiekiem podobnym do nas i modlił się usilnie, by deszcz nie padał, i nie
padał deszcz na ziemię przez trzy lata i sześć miesięcy. I znów błagał, i niebiosa
spuściły deszcz, a ziemia wydała plon. Bracia moi, jeśliby ktokolwiek z was
zszedł z drogi prawdy, a drugi go nawrócił, niech wie, że kto nawrócił
grzesznika z jego błędnej drogi, wybawi duszę jego od śmierci i przesłoni
liczne grzechy.
Duchu Święty,
natchnij nas, Miłości Boża, pochłoń nas, na właściwą drogę wprowadź nas.
Maryjo, Matko, spojrzyj na nas. Z Jezusem błogosław nam. Od wszelkiego zła, od wszelkiego
złudzenia, od wszelkiego niebezpieczeństwa zachowaj nas. Amen.
Św. Maria od Jezusa Ukrzyżowanego (Mała
Arabka)
PIERWSZE CZYTANIE (Jk
5, 9-12)
Nie uskarżajcie się, bracia, jeden na drugiego, byście nie
podpadli pod sąd. Oto Sędzia stoi przed drzwiami. Za przykład wytrwałości i
cierpliwości weźcie, bracia, proroków, którzy przemawiali w imię Pańskie. Oto
wychwalamy tych, co wytrwali. Słyszeliście o wytrwałości Hioba i widzieliście
końcową nagrodę za nią od Pana; bo Pan pełen jest litości i miłosierdzia. Przede
wszystkim, bracia moi, nie przysięgajcie ani na niebo, ani na ziemię, ani w
żaden inny sposób: wasze «tak» niech będzie «tak», a «nie» niech będzie «nie»,
abyście nie podpadli pod sąd.
PIERWSZE CZYTANIE (Jk
5, 1-6)
A teraz wy, bogacze, zapłaczcie wśród narzekań na
utrapienia, jakie was czekają. Bogactwo wasze zbutwiało, szaty wasze stały się
żerem dla moli, złoto wasze i srebro zardze wiało, a rdza ich będzie
świadectwem przeciw wam i toczyć będzie ciała wasze niby ogień. Zebraliście w
dniach ostatecznych skarby. Oto woła zapłata robotników, żniwiarzy z pól
waszych, którą zatrzymaliście, a krzyk żniwiarzy doszedł do uszu Pana Zastępów.
Żyliście beztrosko na ziemi i wśród dostatków tuczyliście serca wasze w dniu
rzezi. Potępiliście i zabiliście sprawiedliwego. Nie stawiał wam oporu.
PIERWSZE CZYTANIE (Jk
4, 13-17)
Najmilsi: Zwracam się do was, którzy mówicie: «Dziś albo
jutro udamy się do tego oto miasta i spędzimy tam rok, będziemy uprawiać handel
i osiągniemy zyski», wy, którzy nie wiecie nawet, co jutro będzie. Bo czymże jest
życie wasze? Parą jesteście, co się ukazuje na krótko, a potem znika. Zamiast
tego powinniście mówić: «Jeżeli Pan zechce, a będziemy żyli, zrobimy to lub
owo». Teraz zaś chełpicie się w swej wyniosłości. Wszelka taka chełpliwość jest
przewrotna. Kto zaś umie dobrze czynić, a nie czyni, ten grzeszy.
PIERWSZE CZYTANIE (1
P 5, 1-4)
Najmilsi: Starszych, którzy są wśród was, proszę ja, również
starszy, a przy tym świadek Chrystusowych cierpień oraz uczestnik tej chwały,
która ma się objawić: paście stado Boże, które jest przy was, strzegąc go nie
pod przymusem, ale z własnej woli, po Bożemu; nie ze względu na brudny zysk,
ale z oddaniem; i nie jak ci, którzy ciemiężą wspólnoty, ale jako żywe
przykłady dla stada. Kiedy zaś objawi się Najwyższy Pasterz, otrzymacie
niewiędnący wieniec chwały.
PIERWSZE CZYTANIE (Jk 3,13-18)
Najmilsi: Kto spośród was jest mądry i rozsądny? Niech
wykaże się w swoim nienagannym postępowaniu uczynkami dokonanymi z łagodnością
właściwą mądrości. Natomiast jeżeli żywicie w sercach waszych gorzką zazdrość i
skłonność do kłótni, to nie przechwalajcie się i nie sprzeciwiajcie się kłamstwem
prawdzie. Nie na tym polega zstępująca z góry mądrość, ale mądrość ziemska,
zmysłowa i szatańska. Gdzie bowiem zazdrość i żądza sporu, tam też bezład i
wszelki występek. Mądrość zaś zstępująca z góry jest przede wszystkim czysta,
dalej, skłonna do zgody, ustępliwa, posłuszna, pełna miłosierdzia i dobrych
owoców, wolna od względów ludzkich i obłudy. Owoc zaś sprawiedliwości sieją w
pokoju ci, którzy zaprowadzają pokój.
PIERWSZE CZYTANIE (1
Sm 26, 2. 7-9. 12-13. 22-23)
Saul wyruszył ku pustyni Zif, a wraz z nim trzy tysiące
doborowych Izraelitów, aby wpaść na trop Dawida na pustyni Zif. Dawid wraz z
Abiszajem zakradli się w nocy do obozu; Saul właśnie spał w środku obozowiska,
a jego dzida była wbita w ziemię obok głowy. Abner i ludzie leżeli uśpieni
dokoła niego. Rzekł więc Abiszaj do Dawida: «Dziś Bóg oddaje wroga twojego w
twe ręce. Teraz pozwól, że przybiję go dzidą do ziemi, jednym pchnięciem, drugiego
nie będzie trzeba». Dawid odparł Abiszajowi: «Nie zabijaj go! Któż bowiem
podniósłby rękę na pomazańca Pańskiego, a nie poniósł kary?» Wziął więc Dawid
dzidę i bukłak na wodę od wezgłowia Saula i poszli sobie. Nikt ich nie
spostrzegł, nikt o nich nie wiedział, nikt się nie obudził. Wszyscy spali, gdyż
Pan zesłał na nich twardy sen. Dawid oddalił się na przeciwległą stronę i
stanął na wierzchołku góry w oddali, a dzieliła go od nich spora odległość. Wtedy
Dawid zawołał do Saula: «Oto dzida królewska, niech przyjdzie który z pachołków
i weźmie ją. Pan nagradza człowieka za sprawiedliwość i wierność: Pan dał mi
ciebie w ręce, lecz ja nie podniosłem ich przeciw pomazańcowi Pańskiemu».
PIERWSZE CZYTANIE (Jk
3, 1-10)
Niech zbyt wielu z was nie uchodzi za nauczycieli, moi
bracia, bo wiecie, że tym bardziej surowy czeka nas sąd. Wszyscy bowiem często
upadamy. Jeśli ktoś nie grzeszy mową, jest mężem doskonałym, zdolnym utrzymać w
ryzach także całe ciało. Jeżeli przeto wkładamy koniom wędzidła do pysków, by
nam były posłuszne, to kierujemy całym ich ciałem. Oto nawet okrętom, choć tak
są potężne i tak silnymi wichrami miotane, niepozorny ster nadaje taki
kierunek, jaki odpowiada woli sternika. Tak samo język, mimo że jest małym
organem, ma powód do wielkich przechwałek. Oto mały ogień, a jak wielki las
podpala. Tak i język jest ogniem, sferą nieprawości. Język jest wśród
wszystkich naszych członków tym, co bezcześci całe ciało, i sam trawiony ogniem
piekielnym rozpala krąg życia. Wszystkie bowiem gatunki zwierząt i ptaków,
gadów i stworzeń morskich można ujarzmić, i rzeczywiście ujarzmiła je natura
ludzka. Języka natomiast nikt z ludzi nie potrafi okiełznać; to zło
niepohamowane, pełne zabójczego jadu. Za jego pomocą wielbimy Boga i Ojca i nim
przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże. Z tych samych ust wychodzi
błogosławieństwo i przekleństwo. Tak być nie może, bracia moi!
PIERWSZE CZYTANIE (Jk
2, 14-24. 26)
Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie
utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy sama wiara zdoła go
zbawić? Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im
codziennego chleba, a ktoś z was powie im: «Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i
najedzcie do syta!» – a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla
ciała – to na co się to przyda? Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z
uczynkami, martwa jest sama w sobie. Ale może ktoś powiedzieć: Ty masz wiarę, a
ja spełniam uczynki. Pokaż mi wiarę swoją bez uczynków, to ja ci pokażę wiarę
na podstawie moich uczynków. Wierzysz, że jest jeden Bóg? Słusznie czynisz –
lecz także i złe duchy wierzą i drżą. Chcesz zaś zrozumieć, nierozumny
człowieku, że wiara bez uczynków jest bezowocna? Czy Abraham, ojciec nasz, nie
z powodu uczynków został usprawiedliwiony, kiedy złożył syna Izaaka na ołtarzu
ofiarnym? Widzisz, że wiara współdziałała z jego uczynkami i przez uczynki
stała się doskonała. I tak wypełniło się Pismo, które mówi: «Uwierzył przeto
Abraham Bogu i policzono mu to za sprawiedliwość», i został nazwany
przyjacielem Boga. Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na
podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary. Tak jak ciało bez ducha jest
martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków.
PIERWSZE CZYTANIE (Jk
2, 1-9)
Bracia moi, niech wiara wasza w Pana naszego, Jezusa
Chrystusa uwielbionego, nie ma względu na osoby. Bo gdyby przyszedł na wasze
zgromadzenie człowiek przystrojony w złote pierścienie i bogatą szatę i przybył
także człowiek ubogi w zabrudzonej szacie, a wy spojrzycie na bogato
przyodzianego i powiecie: «Ty usiądź na zaszczytnym miejscu», do ubogiego zaś
powiecie: «Stań sobie tam albo usiądź u podnóżka mojego», to czy nie czynicie
różnic między sobą i nie stajecie się sędziami przewrotnymi? Posłuchajcie,
bracia moi umiłowani! Czy Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w
wierze oraz na dziedziców królestwa przyobiecanego tym, którzy Go miłują? Wy
zaś odmówiliście ubogiemu poszanowania. Czy to nie bogaci uciskają was
bezwzględnie i nie oni ciągną was do sądów? Czy nie oni bluźnią zaszczytnemu
Imieniu, które wypowiedziano nad wami? Jeśli przeto zgodnie z Pismem
wypełniacie królewskie Prawo: «Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie
samego», dobrze czynicie. Jeżeli zaś kierujecie się względem na osobę,
popełniacie grzech, i Prawo potępi was jako przestępców.
PIERWSZE CZYTANIE (Jk
1, 19-27)
Wiedzcie, bracia moi umiłowani: każdy człowiek winien być
chętny do słuchania, nieskory do mówienia, nieskory do gniewu. Gniew bowiem
męża nie wypełnia sprawiedliwości Bożej. Odrzućcie przeto wszystko, co
nieczyste, oraz cały bezmiar zła, a przyjmijcie w duchu łagodności zaszczepione
w was słowo, które ma moc zbawić dusze wasze.
Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko
słuchaczami oszukującymi samych siebie. Jeżeli bowiem ktoś tylko przysłuchuje
się słowu, a nie wypełnia go, podobny jest do męża oglądającego w lustrze swe
naturalne odbicie. Bo przyjrzał się sobie, odszedł i zaraz zapomniał, jakim
był. Kto zaś pilnie rozważa doskonałe Prawo, Prawo wolności, i wytrwa w nim,
ten nie jest słuchaczem skłonnym do zapominania, ale wykonawcą dzieła;
wypełniając je, otrzyma błogosławieństwo. Jeżeli ktoś uważa się za człowieka
religijnego, lecz łudząc serce swoje, nie powściąga swego języka, to pobożność
jego pozbawiona jest podstaw. Religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca
jest taka: opiekować się sierotami i wdowami w ich utrapieniach i zachować
siebie samego nieskażonym wpływami świata.
PIERWSZE CZYTANIE (Jk
1, 12-18)
Błogosławiony mąż, który oprze się pokusie: gdy zostanie
poddany próbie, otrzyma wieniec życia, obiecany przez Pana tym, którzy Go
miłują. Kto doznaje pokusy, niech nie mówi: «Bóg mnie kusi». Bóg bowiem ani nie
podlega pokusie do zła, ani też nikogo nie kusi. To własna pożądliwość wystawia
każdego na pokusę i nęci. Następnie pożądliwość, gdy pocznie, rodzi grzech, a
skoro grzech dojrzeje, przynosi śmierć. Nie dajcie się zwodzić, bracia moi
umiłowani! Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępują z
góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności. Ze
swej woli zrodził nas przez słowo prawdy, byśmy byli jakby pierwocinami Jego
stworzeń.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz
13,46-49)
Paweł i Barnaba powiedzieli do Żydów: „Należało głosić słowo
Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za
niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan. Tak bowiem nakazał nam Pan:
«Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce
ziemi»”. Poganie słysząc to radowali się i wielbili słowo Pańskie, a wszyscy,
przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli. Słowo Pańskie rozszerzało się po
całym kraju.
PIERWSZE CZYTANIE (Jr
17, 5-8)
Tak mówi Pan: «Przeklęty mąż, który pokłada nadzieję w
człowieku i który w ciele upatruje swą siłę, a od Pana odwraca swe serce. Jest
on podobny do dzikiego krzewu na stepie, nie dostrzega, gdy przychodzi
szczęście; wybiera miejsca spalone na pustyni, ziemię słoną i bezludną. Błogosławiony
mąż, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją. Jest on podobny do
drzewa zasadzonego nad wodą, co swe korzenie puszcza ku strumieniowi; nie
obawia się, gdy nadejdzie upał, bo zachowa zielone liście; także w roku posuchy
nie doznaje niepokoju i nie przestaje wydawać owoców».
PIERWSZE CZYTANIE (1
Krl 12, 26-32; 13, 33-34)
Jeroboam pomyślał sobie tak: «W tych warunkach władza
królewska może powrócić do rodu Dawida, bo jeżeli ten lud będzie chodził na
składanie ofiar do świątyni Pańskiej, to zechce wrócić do swego pana, Roboama,
króla Judy, i wskutek tego mogą mnie zabić i wrócić do króla Judy, Roboama». Dlatego
po zastanowieniu się król sporządził dwa złote cielce i ogłosił ludowi:
«Zbyteczne jest, abyście chodzili do Jerozolimy. Izraelu, oto Bóg twój, który
cię wyprowadził z ziemi egipskiej!» Postawił zatem jednego w Betel, a drugiego
umieścił w Dan. To oczywiście doprowadziło do grzechu Izraela, bo lud poszedł
do jednego do Betel, a do drugiego aż do Dan.
Ponadto urządził przybytki na wyżynach oraz mianował spośród
zwykłego ludu kapłanów, którzy nie byli lewitami. Następnie Jeroboam ustanowił
święto w ósmym miesiącu, piętnastego dnia tego miesiąca, naśladując święto
obchodzone w Judzie, oraz sam przystąpił do ołtarza. Tak uczynił w Betel,
składając krwawą ofiarę cielcom, które sporządził, i ustanowił w Betel kapłanów
wyżyn, które urządził. Jeroboam nie zawrócił ze swej złej drogi, lecz
przeciwnie, mianował kapłanów wyżyn spośród zwykłego ludu. Kto tylko chciał,
tego wprowadzał na urząd, tak iż ten stawał się kapłanem wyżyn. Takie
postępowanie stało się dla rodu Jeroboama sposobnością do grzechu i powodem
usunięcia go i zgładzenia z powierzchni ziemi.
PIERWSZE CZYTANIE (1
Krl 11, 29-32; 12, 19)
Gdy pewnego razu Jeroboam wyszedł z Jerozolimy, spotkał go
na drodze prorok Achiasz z Szilo, odziany w nowy płaszcz. Sami tylko obydwaj
byli na polu. Wtedy Achiasz zdjął nowy płaszcz, który miał na sobie,
porozdzierał go na dwanaście części i powiedział Jeroboamowi: «Weź sobie
dziesięć części, bo tak rzekł Pan, Bóg Izraela: Oto wyrwę królestwo z ręki
Salomona, a tobie dam dziesięć pokoleń. Jedno tylko pokolenie będzie miał ze
względu na Dawida, mego sługę, i ze względu na miasto Jeruzalem, które wybrałem
ze wszystkich pokoleń Izraela». Tak więc Izrael odpadł od rodu Dawida po dzień
dzisiejszy.
PIERWSZE CZYTANIE (1
Krl 11, 4-13)
Kiedy Salomon się zestarzał, żony zwróciły jego serce ku
cudzym bogom i wskutek tego serce jego nie pozostało tak szczere wobec Pana,
Boga jego, jak serce jego ojca, Dawida. Zaczął bowiem czcić Asztartę, boginię
Sydończyków, oraz Milkoma, ohydę Ammonitów. Salomon dopuścił się więc tego, co
jest złe w oczach Pana, i nie okazał pełnego posłuszeństwa Panu, jak Dawid,
jego ojciec. Salomon zbudował również posąg Kemoszowi, bożkowi moabskiemu, na
górze naprzeciw Jerozolimy oraz Milkomowi, ohydzie Ammonitów. Tak samo uczynił
wszystkim swoim żonom obcej narodowości, palącym kadzidła i składającym ofiary
swoim bogom.
Pan rozgniewał się więc na Salomona za to, że jego serce
odwróciło się od Pana, Boga izraelskiego. Dwukrotnie mu się ukazał i zabraniał
mu czcić cudzych bogów, ale on nie zachowywał tego, co Pan mu nakazał. Wtedy
Pan rzekł Salomonowi: «Wobec tego, że tak postąpiłeś i nie zachowałeś mego
przymierza oraz moich praw, które ci dałem, nieodwołalnie wyrwę ci królestwo i
dam twojemu słudze. Choć nie uczynię tego za twego życia ze względu na twego
ojca, Dawida, to wyrwę je z ręki twego syna. Jednak nie wyrwę całego królestwa.
Dam twojemu synowi jedno pokolenie ze względu na Dawida, mego sługę, i ze
względu na Jeruzalem, które wybrałem».
PIERWSZE CZYTANIE (1
Krl 10, 1-10)
Królowa Saby, usłyszawszy o rozgłosie Salomona, przybyła,
aby go osobiście wypróbować przez roztrząsanie trudnych zagadnień. Przyjechała
więc do Jerozolimy ze świetnym orszakiem i wielbłądami, dźwigającymi wonności i
bardzo dużo złota oraz drogocennych kamieni. Następnie przyszła do Salomona i
odbyła z nim rozmowę o wszystkim, co ją nurtowało. Salomon zaś udzielił jej
wyjaśnień we wszystkich zagadnieniach przez nią poruszonych. Nie było
zagadnienia, którego król by nie znał i którego by jej nie wyjaśnił. Gdy
królowa Saby ujrzała całą mądrość Salomona oraz pałac, który zbudował, jak
również zaopatrzenie jego stołu w potrawy i napoje, i mieszkanie jego dworu,
stanowiska usługujących mu, ich szaty, jego podczaszych, jego całopalenia,
które składał w świątyni Pańskiej, wówczas wpadła w zachwyt. Dlatego przemówiła
do króla: «Prawdziwa była wieść, którą usłyszałam w moim kraju o twoich
dziełach i o twej mądrości. Jednak nie dowierzałam tym wieściom, dopóki sama
nie przyjechałam i nie zobaczyłam na własne oczy, że nawet połowy mi nie
powiedziano. Przewyższyłeś mądrością i powodzeniem wszelkie pogłoski, które
usłyszałam.
Szczęśliwe twoje żony, szczęśliwi twoi słudzy! Oni stale
znajdują się przed twoim obliczem i wsłuchują się w twoją mądrość! Niech będzie
błogosławiony Pan, Bóg twój, za to, że upodobał sobie ciebie, aby cię osadzić
na tronie Izraela; z miłości, jaką żywi Pan względem Izraela na wieki,
ustanowił ciebie królem dla wykonywania prawa i sprawiedliwości». Następnie
dała królowi sto dwadzieścia talentów złota i bardzo dużo wonności oraz
drogocennych kamieni. Nigdy nie przyniesiono więcej wonności od tych, które
królowa Saby dała królowi Salomonowi.
PIERWSZE CZYTANIE (1
Krl 8, 22-23. 27-30)
Salomon stanął przed ołtarzem Pańskim wobec całego
zgromadzenia izraelskiego i wyciągnąwszy ręce do nieba, rzekł: «O Panie, Boże
Izraela! Nie ma takiego Boga jak Ty, ani w górze na niebie, ani w dole na
ziemi, tak dochowującego przymierza i łaski względem Twoich sług, którzy czczą
Cię z całego serca. Czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Przecież niebo
i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć, a tym mniej ta świątynia, którą
zbudowałem. Zważ więc na modlitwę Twego sługi i jego błaganie, o Panie, Boże
mój, i wysłuchaj tego wołania i tej modlitwy, którą dziś Twój sługa zanosi
przed Ciebie. Niech w nocy i w dzień Twoje oczy będą otwarte na tę świątynię,
na miejsce, o którym powiedziałeś: Tam będzie moje imię – tak aby wysłuchać
modlitwę, którą zanosi Twój sługa na tym miejscu. Dlatego wysłuchaj błaganie
sługi Twego i Twojego ludu, Izraela, ilekroć modlić się będzie na tym miejscu.
Ty zaś wysłuchaj w miejscu Twego przebywania – w niebie. Nie tylko wysłuchaj,
ale też i przebacz».
PIERWSZE CZYTANIE (1
Krl 8, 1-7. 9-13)
Salomon zwołał starszyznę Izraela, wszystkich naczelników
pokoleń, przywódców rodów Izraelitów, aby zgromadzili się przy królu Salomonie
w Jerozolimie na przeniesienie Arki Przymierza Pańskiego z Miasta Dawidowego,
czyli z Syjonu. Zebrali się więc u króla Salomona wszyscy Izraelici w miesiącu
Etanim, na Święto Namiotów przypadające w siódmym miesiącu. Kiedy przyszła cała
starszyzna Izraela, kapłani wzięli arkę i przenieśli Arkę Pańską, Namiot
Spotkania i wszystkie święte sprzęty, jakie były w namiocie. Przenieśli je
kapłani oraz lewici. A król Salomon i cała społeczność Izraela, zgromadzona
przy nim, przed arką składali wraz z nim na ofiarę owce i woły, których nie
rachowano i nie obliczano z powodu wielkiej ich liczby. Następnie kapłani
wprowadzili Arkę Przymierza Pańskiego na jej miejsce do sanktuarium świątyni,
do Miejsca Najświętszego, pod skrzydła cherubów, gdyż cheruby miały tak
rozpostarte skrzydła nad miejscem arki, że okrywały arkę i jej drążki z
wierzchu. W arce nie było nic, oprócz dwóch kamiennych tablic, które Mojżesz
tam złożył pod Horebem, tablic Przymierza, gdy Pan zawarł przymierze z
Izraelitami w czasie ich wyjścia z ziemi egipskiej. A kiedy kapłani wyszli z
Miejsca Świętego, obłok wypełnił dom Pański. Kapłani nie mogli pozostać i
pełnić swej służby z powodu tego obłoku, bo chwała Pańska napełniła dom Pański.
Wtedy przemówił Salomon: «Pan powiedział, że będzie mieszkać w czarnej chmurze.
Już zbudowałem Ci dom na mieszkanie, miejsce przebywania Twego na wieki».
PIERWSZE CZYTANIE (Iz
6, 1-2a. 3-8)
W roku śmierci króla Ozjasza ujrzałem Pana zasiadającego na
wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Serafiny
stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł. I wołał jeden do
drugiego: «Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest
Jego chwały». Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi, a świątynia
napełniła się dymem. I powiedziałem: «Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem
mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach, a
oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów!» Wówczas przyleciał do mnie jeden z
serafinów, trzymając w ręce węgiel, który szczypcami wziął z ołtarza. Dotknął
nim ust moich i rzekł: «Oto dotknęło to twoich warg, twoja wina jest zmazana,
zgładzony twój grzech». I usłyszałem głos Pana mówiącego: «Kogo mam posłać? Kto
by Nam poszedł?» Odpowiedziałem: «Oto ja, poślij mnie!»
PIERWSZE CZYTANIE (1
Krl 3, 4-13)
Król Salomon udał się do Gibeonu, aby tam złożyć ofiarę, bo
była tam wielka wyżyna. Salomon złożył na owym ołtarzu tysiąc ofiar
całopalnych. W Gibeonie Pan ukazał się Salomonowi w nocy, we śnie. Wtedy Bóg
rzekł: «Proś o to, co mam ci dać». A Salomon odrzekł: «Ty okazywałeś Twemu
słudze, Dawidowi, memu ojcu, wielką łaskę, bo postępował wobec Ciebie szczerze,
sprawiedliwie i w prostocie serca. Ponadto zachowałeś dla niego tę wielką
łaskę, że dałeś mu syna zasiadającego na jego tronie po dziś dzień. Teraz więc,
o Panie, Boże mój, Ty ustanowiłeś królem Twego sługę w miejsce Dawida, mego
ojca, a ja jestem bardzo młody i nie umiem rządzić. Ponadto Twój sługa jest
pośród Twego ludu, który wybrałeś, ludu mnogiego, którego nie da się zliczyć
ani też spisać z powodu jego mnóstwa. Racz więc dać Twemu słudze serce rozumne
do sądzenia Twego ludu i rozróżniania dobra od zła, bo któż zdoła sądzić ten
lud Twój tak liczny?» Spodobało się Panu, że właśnie o to Salomon poprosił. Bóg
więc mu powiedział: «Ponieważ poprosiłeś o to, a nie poprosiłeś dla siebie o
długie życie ani też o bogactwa, i nie poprosiłeś o zgubę twoich nieprzyjaciół,
ale prosiłeś dla siebie o umiejętność rozstrzygania spraw sądowych, oto
spełniam twoje pragnienie i daję ci serce mądre i pojętne, takie, że podobnego
tobie przed tobą nie było i po tobie nie będzie. I choć nie prosiłeś, daję ci
ponadto bogactwo i sławę, tak iż za twoich dni podobnego tobie nie będzie wśród
królów».
Jak tłuszcz oddzielony jest od ofiar dziękczynnych, tak
Dawid – od synów Izraela. Z lwami igrał jakby z koźlętami i z niedźwiedziami
jak z jagniętami owiec. Czyż w młodości swej nie zabił olbrzyma i nie usunął
hańby ludu, gdy podniósł rękę i kamieniem z procy obalił pychę Goliata? Wezwał
bowiem Pana Najwyższego, który dał prawicy jego siłę, by zgładzić człowieka
potężnego w boju, by wywyższyć moc swego ludu. Tak wysławiano go po dziesięć
tysięcy razy i wychwalano z powodu błogosławieństw Pana, niosąc mu w darze
koronę chwały. Albowiem nieprzyjaciół dokoła wytracił, zniweczył wrogich
Filistynów i złamał ich moc aż do dnia dzisiejszego.
Każdym swym czynem oddał chwałę Świętemu i Najwyższemu,
słowem uwielbienia z całego serca śpiewał hymny i umiłował Tego, który go
stworzył. Postawił przed ołtarzem śpiewających psalmy, i słodki był dźwięk ich
pieśni; świętom nadał przepych i dodał doskonałego blasku uroczystościom, aby
wychwalano święte imię Pana i by przybytek już od rana rozbrzmiewał echem. Pan
darował mu grzechy, moc jego wywyższył na wieki, zawarł z nim przymierze
królewskie i dał tron chwały w Izraelu.
Kiedy zbliżył się czas śmierci Dawida, wtedy rozkazał swemu synowi, Salomonowi, mówiąc: «Ja wyruszam w drogę przeznaczoną ludziom na całej ziemi. Ty zaś bądź mocny i okaż się mężem! Będziesz strzegł zarządzeń Pana, Boga twego, idąc za Jego wskazaniami, przestrzegając Jego praw, poleceń i nakazów, jak napisano w Prawie Mojżesza, aby ci się powiodło wszystko, co zamierzysz, i wszystko, czym się zajmiesz, ażeby też Pan spełnił swą obietnicę, którą mi dał, mówiąc: Jeśli twoi synowie będą strzec swej drogi, postępując wobec Mnie szczerze z całego serca i z całej duszy, to wtedy nie będzie ci odjęty mąż na tronie Izraela». Potem Dawid spoczął ze swymi przodkami i został pochowany w Mieście Dawidowym. A czas panowania Dawida nad Izraelem wynosił czterdzieści lat. W Hebronie panował siedem lat, a w Jerozolimie panował trzydzieści trzy lata. Zasiadł więc Salomon na tronie Dawida, swego ojca, a jego władza królewska została utwierdzona.
PIERWSZE CZYTANIE (Ml 3, 1-4)
Tak mówi Pan Bóg: «Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował
drogę przede Mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy
oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie. Oto nadejdzie, mówi Pan
Zastępów. Ale kto przetrwa dzień Jego nadejścia i kto się ostoi, gdy On się
ukaże? Albowiem On jest jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy. Usiądzie więc,
jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego, i przecedzi
ich jak złoto i srebro, a wtedy będą składać Panu ofiary sprawiedliwe. Wtedy
będzie miła Panu ofiara Judy i Jeruzalem jak za minionych dni i pradawnych
lat».
PIERWSZE CZYTANIE (2 Sm 18, 9-10. 14b. 24-25a. 31 – 19, 3)
Absalom natknął się na sługi Dawida. Jechał na mule. Muł
zapuścił się pod konary wielkiego terebintu. Absalom utkwił głową w terebincie
i zawisł między niebem a ziemią, a muł, który był pod nim, popędził dalej.
Dostrzegł to pewien człowiek i zawiadomił Joaba: «Widziałem Absaloma wiszącego
na terebincie». Joab wziął do ręki trzy oszczepy i utopił je w sercu Absaloma. Dawid
siedział między dwiema bramami. Strażnik, który chodził po tarasie bramy nad
murem, podniósłszy oczy, zauważył, że jakiś mężczyzna biegnie samotnie.
Strażnik zawołał i przekazał królowi tę wiadomość. Król powiedział: «Jeżeli
jest sam, to przynosi dobrą nowinę!»
Następnie przybył Kuszyta i powiedział: «Niech się raduje
pan mój, król, dobrą nowiną. Właśnie dziś Pan wymierzył ci sprawiedliwość,
wybawiając cię z ręki wszystkich, którzy powstali przeciw tobie». Król zapytał
Kuszytę: «Czy dobrze się wiedzie młodemu Absalomowi?» Odpowiedział Kuszyta:
«Niech się tak stanie ze wszystkimi wrogami pana mojego, króla, i ze
wszystkimi, którzy złośliwie przeciw tobie powstali, jak z tym młodzieńcem». Król
zadrżał. Udał się do górnego pomieszczenia bramy i płakał. Chodząc, tak mówił:
«Synu mój, Absalomie! Absalomie, synu mój, synu mój! Obym ja umarł zamiast
ciebie! Absalomie, mój synu, mój synu!» Joabowi zaś doniesiono: «Król płacze.
Rozpacza z powodu Absaloma». Tak więc zwycięstwo przemieniło się w tym dniu w
żałobę dla całego ludu. Posłyszał bowiem lud w tym dniu wiadomość: «Król martwi
się z powodu swego syna».