PIERWSZE CZYTANIE (Jk
3, 1-10)
Niech zbyt wielu z was nie uchodzi za nauczycieli, moi
bracia, bo wiecie, że tym bardziej surowy czeka nas sąd. Wszyscy bowiem często
upadamy. Jeśli ktoś nie grzeszy mową, jest mężem doskonałym, zdolnym utrzymać w
ryzach także całe ciało. Jeżeli przeto wkładamy koniom wędzidła do pysków, by
nam były posłuszne, to kierujemy całym ich ciałem. Oto nawet okrętom, choć tak
są potężne i tak silnymi wichrami miotane, niepozorny ster nadaje taki
kierunek, jaki odpowiada woli sternika. Tak samo język, mimo że jest małym
organem, ma powód do wielkich przechwałek. Oto mały ogień, a jak wielki las
podpala. Tak i język jest ogniem, sferą nieprawości. Język jest wśród
wszystkich naszych członków tym, co bezcześci całe ciało, i sam trawiony ogniem
piekielnym rozpala krąg życia. Wszystkie bowiem gatunki zwierząt i ptaków,
gadów i stworzeń morskich można ujarzmić, i rzeczywiście ujarzmiła je natura
ludzka. Języka natomiast nikt z ludzi nie potrafi okiełznać; to zło
niepohamowane, pełne zabójczego jadu. Za jego pomocą wielbimy Boga i Ojca i nim
przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże. Z tych samych ust wychodzi
błogosławieństwo i przekleństwo. Tak być nie może, bracia moi!
PSALM RESPONSORYJNY
(Ps 12 (11), 2-3. 4-5. 7-8)
Refren: Ty nas zachowasz,
Panie nasz i Zbawco.
Ratuj nas, Panie, bo braknie pobożnych,
zanikła wierność wśród ludzi.
Wszyscy okłamują swych bliźnich,
z obłudą w sercu mówią podstępnymi wargami.
Refren: Ty nas zachowasz,
Panie nasz i Zbawco.
Niech Pan wygubi wszystkie podstępne wargi
i języki skłonne do zuchwalstwa.
Tych, którzy mówią: «Naszą siłą język, usta nasze nam służą,
któż jest naszym panem?»
Refren: Ty nas
zachowasz, Panie nasz i Zbawco.
Słowa Pana są szczere, wypróbowane srebro bez domieszki
ziemi,
siedmiokroć oczyszczone.
Ty nas zachowasz, Panie,
na wieki nas ustrzeżesz od tego plemienia.
Refren: Ty nas
zachowasz, Panie nasz i Zbawco.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
(Por. Mk 9, 7)
Aklamacja: Alleluja,
alleluja, alleluja.
Otwarło się niebo i zabrzmiał głos ojca: «To jest mój Syn
umiłowany, Jego słuchajcie».
Aklamacja: Alleluja, alleluja,
alleluja.
EWANGELIA (Mk 9,
2-13)
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich
samych osobno na górę wysoką. Tam się przemienił wobec nich. Jego odzienie
stało się lśniąco białe, tak jak żaden na ziemi folusznik wybielić nie zdoła. I
ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr
rzekł do Jezusa: «Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden
dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co
powiedzieć, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z
obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!» I zaraz
potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego
Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o
tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to
polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy „powstać z martwych”. I
pytali Go: «Czemu uczeni w Piśmie twierdzą, że wpierw musi przyjść Eliasz?» A
On im rzekł: «Istotnie, Eliasz przyjdzie najpierw i wszystko naprawi. Ale jak
jest napisane o Synu Człowieczym? Ma On wiele cierpieć i być wzgardzony. Otóż
mówię wam: Eliasz już przyszedł i postąpili z nim tak, jak chcieli, jak o nim
jest napisane».
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz