PIERWSZE CZYTANIE (Rt 1, 1. 3-6. 14b-16. 22)
W czasach, gdy rządzili sędziowie, nastał głód w kraju. Z Betlejem judzkiego wyszedł pewien człowiek ze swoją żoną i swymi dwoma synami, aby osiedlić się w ziemi Moabu. Człowiek ten, imieniem Elimelek, mąż Noemi, zmarł, a Noemi pozostała ze swymi dwoma synami. Oni wzięli sobie za żony Moabitki: jedna nazywała się Orpa, druga nazywała się Rut. Mieszkali tam około dziesięciu lat. Obaj synowie również zmarli, a kobieta pozostała, przeżywszy obu swych synów i swego męża. Wyruszyła więc Noemi i z nią jej synowe, aby wrócić z ziemi Moabu, ponieważ usłyszała w ziemi Moabu, że Pan nawiedził swój lud, dając mu chleb. Orpa ucałowała swoją teściową i wróciła do swego narodu, a Rut pozostała przy niej. «Oto twoja szwagierka wróciła do swego narodu i do swego boga – powiedziała Noemi do Rut – wracaj i ty za twą szwagierką». Odpowiedziała Rut: «Nie nalegaj na mnie, abym opuściła ciebie i abym odeszła od ciebie, gdyż: gdzie ty pójdziesz, tam ja pójdę, gdzie ty zamieszkasz, tam ja zamieszkam, twój naród będzie moim narodem, a twój Bóg będzie moim Bogiem». Wróciła więc Noemi, a z nią była Rut Moabitka, jej synowa, która przyszła z ziemi Moabu. Przyszły zaś do Betlejem na początku żniw jęczmiennych.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 146 (145),
5-6b. 6c-7. 8-9a. 9b-10)
Refren: Chwal, duszo moja, Pana,
Stwórcę swego.
Szczęśliwy
ten, kogo wspiera Bóg Jakuba,
kto pokłada
nadzieję w Panu Bogu.
On stworzył
niebo i ziemię, i morze
ze
wszystkim, co w nich istnieje.
Refren: Chwal, duszo moja, Pana,
Stwórcę swego.
Bóg wiary dochowuje na wieki,
uciśnionym
wymierza sprawiedliwość,
chlebem
karmi głodnych,
wypuszcza na
wolność uwięzionych.
Refren: Chwal, duszo moja, Pana,
Stwórcę swego.
Pan
przywraca wzrok ociemniałym,
Pan dźwiga
poniżonych.
Pan kocha
sprawiedliwych,
Pan strzeże
przybyszów.
Refren: Chwal, duszo moja, Pana,
Stwórcę swego.
Ochrania
sierotę i wdowę,
lecz
występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje
na wieki,
Bóg twój,
Syjonie, przez pokolenia.
Refren: Chwal, duszo moja, Pana,
Stwórcę swego.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 25 (24),
4b. 5a)
Aklamacja: Alleluja, alleluja,
alleluja.
Naucz mnie,
Boże, chodzić Twoimi ścieżkami, prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń.
Aklamacja: Alleluja, alleluja,
alleluja.
EWANGELIA (Mt 22, 34-40)
Gdy
faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden
z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: «Nauczycielu, które
przykazanie w Prawie jest największe?» On mu odpowiedział: «„Będziesz miłował
Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To
jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz
miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło
całe Prawo i Prorocy».
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz