Dusza chrześcijańska, a tym bardziej dusza zakonna, jeżeli chce się podobać Jezusowi, powinna w taki sposób postępować wobec swego bliźniego, w jaki chciałaby, żeby Jezus wobec niej postępował. Zapamiętaj to dobrze i przy okazji zastosuj to wiernie w praktyce.
Nie pozwól nigdy, by pochłonęły cię obowiązki, sprawy albo
problemy życiowe do tego stopnia, by twa dusza utraciła zdolność swobodnego
jednoczenia się w każdej chwili z Jezusem oraz możność poznawania i wypełniania
Jego świętej woli. Jeśli spotkają cię jakieś przykrości lub kłopoty, przyjmij
je z rezygnacją i uległością, bo dopuścił je na ciebie Jezus, który ze zła
potrafi wyprowadzić największe dobro. Po prostu idź do stóp tabernakulum i tam
powierz Jezusowi to, co ci leży na sercu, a co wydaje ci się czasem bardzo
trudne do zniesienia. Jego Serce ulży ci w każdym przypadku. Jeżeli -
przeciwnie - odczuwasz radość, której tylko od czasu do czasu doznaje się w
służbie Bożej, przyjmij ją z pokorą i wdzięcznością i pomyśl, że ziemia nie
jest miejscem wypoczynku, tylko miejscem wygnania, pracy i cierpień wszelkiego
rodzaju!
Zauważ, że wszystko wokół ciebie cicho przemija. Niech cię
nic na ziemi nie zatrzymuje, nie staje się przeszkodą. Swoje zadowolenie, swój
odpoczynek powinnaś znajdować jedynie w Jezusie. Trzeba, żebyś działała wyłącznie
dla Niego, a Jego miłość niech dodaje ci odwagi.
Nigdy nie zrobisz za wiele dla Boga tak godnego miłości! Im
bardziej uwolnisz się od wszystkiego, co cię otacza, tym obficiej Jezus obsypie
cię swymi wybornymi łaskami, swoimi Boskimi pieszczotami. Będziesz często
odczuwała wielką obojętność dla spraw, na które niegdyś byłaś bardzo wrażliwa;
to także będzie miłosierdzie Tego, który cię kocha i który pragnie widzieć cię
w takim oderwaniu, jakiego oczekuje od dusz, które pragnie całkowicie posiąść.
Jezus pozwala, aby te dusze uprzywilejowane doznawały pewnego
rodzaju znudzenia tym wszystkim, co nie jest Nim. Sprawia, że to, co nie
dotyczy bezpośrednio Jego samego, wydaje im się przykre, gdyż w ten sposób chce
doprowadzić do ogołocenia serc z tego wszystkiego, co mogłoby być w nich zbyt
ludzkie, aby w końcu obsypać je łaskami i zalać nadmiarem swej miłości
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz